Blogia
Rincón Olvidado

Poesía

Güe he tornau a plorar

Güe he tornau a plorar
Güe he tornau a plorar per tú,
a mirar-me o pasau como present;
a remerar aquella luenga nueit
en a que a malotía estió salut.

Y mientres soniaba con tener-te
yera l'hombre más feliz d'o mundo,
y me portabas dica o maxico
puesto an que podeba querer-te.

Güe he tornau de nuevo a prexinar
o tuyo cuerpo sobre lo de yo,
prebando los dos de trobar o punto
an que a vida se torna cantar.

Y he tornau a ubrir ixos güellos
que a reyalidat ha feito buedos,
os mesmos güellos que cada diya
m'amostran que tot no ye que suenios.

Grisel (Aragón),
maitinada d'o 7 a o 8 d'abril de 2007.


Hoy he vuelto a llorar por tí,
a mirar el pasado como presente;
a recordar aquella larga noche
en la que la enfermedad fue salud.

Y mientras soñaba con tenerte
era el hombre más feliz del mundo,
y me llevabas hasta el mágico
lugar donde podía quererte.

Hoy he vuelto de nuevo a imaginar
tu cuerpo sobre el mío,
intentando los dos encontrar el punto
en el que la vida se vuelve cantar.

Y he vuelto a abrir esos ojos
que la realidad ha hecho vacíos,
los mismos ojos que cada día
me muestran que todo sólo son sueños.

Qué lenta se fa la vida

Qué lenta se fa la vida

Qué lenta se fa la vida
cuan careixe de sentiu;
uno malgasta los diyas
sin haber-los conoixiu.

Talment calga aventurar-se
un atra vegada en vano,
encara que signifique
enzarrar atro verano.

Tú yes más amán que nunca,
yo soi más luen que siempre
y os dos chuntos escondemos
ixe amor que nos fa fambre.


A plebia acariciando-me
me cuenta chunto a la orella
que tú tamién yes fambriento
de viachar feliz con ella.

Pero no hi habrá ni un inte
en que os dos seigamos uno,
nos n'iremos per caminos
esferens y sin denguno.

Tú yes más amán que nunca,
yo soi más luen que siempre
y os dos chuntos escondemos
ixe amor que nos fa fambre.


Grisel (Aragón),
7 d'abril de 2007.



Qué lenta se hace la vida
cuando carece de sentido;
uno malgasta los días
sin haberlos conocido.

Quizá haya que aventurarse
otra vez en vano,
aunque signifique
encerrar otro verano.

Tú estás más cerca que nunca,
yo estoy más lejos que siempre
y los dos juntos escondemos
ese amor que nos da hambre.


La lluvia acariciéndome
me cuenta junto a la oreja
que tú también estás hambriento
de viajar feliz con ella.

Pero no habrá ni un momento
en el que los dos seamos uno,
nos iremos por caminos
diferentes y sin nadie.

Tú estás más cerca que nunca,
yo estoy más lejos que siempre
y los dos juntos escondemos
ese amor que nos da hambre.

Califronia

Califronia
California,
light and sound.
Esperanza,
love backup.

Where are you?
Luen, luen;
as far as California,
United States.

Nun llores,
me dices;
no cal que
ploriques.

But I don’t know
qué hi ha al cor,
you only say me
ya vendrá el calor.
 

He decidiu xublidar-te


He decidiu xublidar-te,
meter os pietz en a tierra,
prener a vida en a mia man
y caminiar t'atra parte.

Tot iste tiempo que soi estau
pensando en tú diya y nueit
ha estau en vano de nuevo
como lo más viello pasau.

No ye rencor, ni odio ni pena;
que nomás que estar conscient
de que bi ha cosas en a vida
que nunca no salen a escena.

Y de nuevo dica o buedo
caminaré sin de recuerdos,
los borraré totz chuntos
ta no sentir o fredo.

Fredo que tú me dixas,
fredo que m'has dixau,
a o prebar de creyer-me
que ta yo tú te manullas.
 
He decidido olvidarte,
poner los pies en la tierra,
tomar la vida en mi mano
y caminar a otra parte.

Todo este tiempo que he estado
pensando en tí día y noche
ha sido en vano de nuevo
como en el más viejo pasado.

No es rencor, ni odio ni pena;
es tan sólo ser consciente
de que hay cosas en la vida
que nunca salen a escena.

Y de nuevo hacia vacío
caminaré sin recuerdos,
los borraré todos juntos
para no sentir el frío.

Frío que tú me dejas,
frío que me has hejado,
al intentar creerme
que para mí tú te manejas.

No ceso de pensar en tí

No ceso de pensar en tí,
no sé si te volveré a ver,
al menos con esos ojos,
que me completan el ser.

No ceso de pensar en tí,
y cuando te veo en sueños
no veo sino un "nosotros"
en los que somos extraños.

No ceso de pensar en tí,
me llenas con tu sonrisa,
haces olvidar el tiempo
y tu voz es leve brisa.

No ceso de pensar en tí,
disuelves todos los lodos,
me haces viajar al paraíso,
donde acaricias los miedos.

No ceso de pensar en tí,
en el trabajo, en la calle,
en el café con los amigos,
y por la noche, al detalle.
 

Nueit embrecadera

Nueit embrecadera
A nueit se fa embrecadera,
desgarra o sentiu d'a remeranza
y le fica en una religada imposible
de pasions, d'amors, de chanzas,...

A nueit s'esconde entre as sabanas
d'un amor tremolando sin conoxedura,
asperando un mensache, una perdida,
que le faiga tornar a sentir a locura.

A nueit ye una begada más aliada y puta,
camarada d'ideyas, placers y utopías,
prevocadera d'as más polidas sensacions,
ta dimpues l'amor convertir en malotías.

Nueit que portas a luz d'a luna
y tamién o soniu d'o trueno más furo,
no te'n vaigas sin tornar a enchegar
con a tuya flama la chera d'o mío corazón.
 
La noche se hace embaucadora,
desgarra el sentido del recuerdo
y le mete en una espiral imposible
de pasiones, de amores, de bromas,...
 
La noche se esconde entre las sábanas
de un amor temblando sin conocimiento,
esperando un mensaje, una perdida,
que le haga volver a sentir la locura.

La noche es una vez más aliada y puta,
camarada de ideas, placeres y utopías,
provocadora de las más hermosas sensaciones,
para después el amor convertir en enfermedad.

Noche que llevas la luz de la luna
y también el sonido del trueno más furioso,
no te vayas sin volver a encender
con tu llama el rescoldo de mi corazón.

Ya sé que no...

Ya sé que no...
 
YA SÉ QUE NO
 
Ya sé que no.
Ya sé que no y que no puedo hacer nada
por refrenar vuelos de golondrina,
por ver escalar a las madreselvas,
por seguir enganchado a esta morfina.

Ya sé que no.
Ya sé que no y la claridad se ha ido;
y con ella lunas y bulerías.
Esta noche me acompaña la nada,
que me sonríe entre estas cuatro esquinas.

Ya sé que no.
Ya sé que no y sólo queda el vacío
de otro amor pasajero y veraniego
que de nuevo no fue correspondido
y me castiga en el fondo de mi ego.

Ya sé que no.
Ya sé que no y sabía la respuesta
antes de ser preso de la esperanza
que me llevó hasta unos ojos sinceros
a los que nunca pregunté, ni en chanza.

Ya sé que no.
Ya sé que no pero no guardo rencor
porque al menos el amor me ha devuelto
tras estar mucho tiempo arrebatado
por intentar fingir ser perfecto.

Grisel (Aragón)
Madrugada del 23 al 24 de julio de 2005

El autobús

El autobús

Hoy tiro de archivo...

 

EL AUTOBÚS

Los rostros desconocidos
que se atrapan como tuyos;
las miradas contenidas
de unos ojos encendidos.

Tras el cristal hay amables
imágenes que retener;
trabajadores en calle
que con sudor pasan tardes.

Aunque muchos no lo crean
el verano no para
esta ciudad endiablada.

Se acumulan los recuerdos
del verano extraño y corto
que el otoño aún no ha apagado
aunque ya corran segundos.

Esta música acompaña
desilusionado viaje
escondiendo los iconos
que la soledad empaña.

Aunque muchos no lo crean
el verano no para
esta ciudad endiablada.

La avenida se hace corta
inventándose las vidas
de quien sube, de quien baja;
del que cruza ahora la puerta.

La puerta del nuevo mundo
de ilusiones y tesoros;
de los rostros de la gente
que quizá hoy hasta entiendo.

Aunque muchos no lo crean
el verano no para
esta ciudad endiablada.

 

Zaragoza (Aragón)
25 de agosto de 2005